Niewydolność serca, to stan chorobowy, w którym serce i układ krążenia nie są w stanie dostarczyć odpowiedniej ilości krwi dla tkanek organizmu. W początkowych stanach, dotyczy on głównie wysiłku w bardziej zaawansowanych także spoczynku. Wiele stanów chorobowych zarówno dotyczących bezpośrednio serca, układu krążenia jak i innych narządów może doprowadzić do rozwoju niewydolności serca. Wymieniając według częstości są to: choroba niedokrwienna serca, nadciśnienie tętnicze, kardiomiopatie, zaburzenia rytmu serc. Natomiast z chorób poza sercowych to cukrzyca nadczynność i niedoczynność tarczycy, wady wrodzone. Niewydolność serca można dzielić według wielu kryteriów: na skurczową i rozkurczową, ostrą i przewlekłą, prawo i lewokomorową. Ostra niewydolność serca – zwykle o gwałtownym przebiegu (wstrząs kardiogenny, obrzęk płuc) jest domeną Oddziałów Intensywnej Opieki Kardiologicznej natomiast przewlekła – Oddziałów Kardiologii i Poradni Kardiologicznych. Należy dodać że problem diagnostyki i leczenia niewydolności serca ma charakter rozwojowy. Jest to następstwo wielkiego postępu kardiologii, zwłaszcza inwazyjnej co powoduje przedłużenia życia i możliwość leczenia stanów uważanych kiedyś za nieuleczalne. Niewydolność, zwłaszcza rozkurczowa przybiera charakter epidemii co powoduje powstawanie specjalistycznych centrów leczenia niewydolności serca składających się z oddziałów szpitalnych poradni leczenia niewydolności serca i oddziałów dziennego pobytu.
dr Włodzimierz Stawski
