Choroba niedokrwienna serca nazywana też chorobą wieńcową to jedno z największych wyzwań współczesnej kardiologii. Z powodu rozpowszechnienia i wiążących się z nią kosztów społecznych stanowi poważny problem w krajach rozwiniętych. Istotą choroby niedokrwiennej serca są zmiany o charakterze miażdżycowym prowadzące do postępującego zwężenia a, następnie zamknięcia naczyń wieńcowych (tętnice doprowadzające krew do mięśnia sercowego).
Choroba wieńcowa rozwija się zwykle stopniowo, cechując się zazwyczaj typowym obrazem dolegliwości określanych jako dławica piersiowa. Tak są nazywane bóle w klatce piersiowej o charakterze ucisku, dławienia, zatykania związane z wysiłkiem fizycznym lub stresem emocjonalnym, ustępujące w spoczynku. Taki typowy obraz choroby występuje u około 80% chorych, u pozostałych 20 %(dotyczy to zwłaszcza kobiet) dolegliwości są mniej typowe – jest to zwykle duszność wysiłkowa lub postępujące zmęczenie.
Najgroźniejszą i najbardziej dramatyczną postacią choroby wieńcowej jest zawał serca – całkowite zamknięcie przez zakrzep przepływu krwi w naczyniu wieńcowym. Towarzyszy mu zwykle bardzo silny ból w klatce piersiowej i szereg innych objawów ze strony układu krążenia. Współczesna kardiologia zarówno interwencyjna jak i zachowawcza dysponuje wieloma metodami leczenia choroby wieńcowej.
Dzięki sieci pracowni hemodynamicznych, która w Polsce należy do najlepiej rozwiniętych w Europie możliwe jest szybkie udrożnienie zamkniętego naczynia wieńcowego i ograniczenie obszaru zawału serca. Także w stabilnej chorobie wieńcowej możliwe jest poszerzenie tętnic wieńcowych i wszczepienie stentów utrzymujących drożność naczynia. Podstawowe znaczenie ma jednak eliminacja czynników ryzyka, modyfikacja stylu życia i właściwa farmakoterapia.
Eliminacja czynników ryzyka to przede wszystkim zaprzestanie palenia tytoniu, ograniczenie spożycia alkoholu, dieta i utrzymanie właściwego poziomu cholesterolu LDL. Modyfikacja stylu życia to regularny wysiłek fizyczny, wypracowanie metod radzenia sobie ze stresem. Farmakoterapia zgodnie z obecnymi standardami powinna zawsze obejmować 4 grupy leków: beta blokery, kwas acetylosalicylowy, statyny, blokery konwertazy angiotensyny. Wszystkie te leki mają potwierdzoną w badaniach naukowych skuteczność w zapobieganiu zawałowi serca i rozwojowi choroby wieńcowej.
dr Włodzimierz Stawski
Concordia
