Rak nerkowokomórkowy stanowi 2-3% nowotworów złośliwych. Choroba ta częściej dotyczy mężczyzn, w Polsce najwięcej nowych zachorowań diagnozowanych jest u mężczyzn w wieku między 50 a 79 rokiem życia.
Raki nerkowokomórkowe to najczęstszy typ litego guza nerki stanowiący około 90% wszystkich nowotworów złośliwych tego narządu. Wśród czynników ryzyka na ten nowotwór wymienia się między innymi uwarunkowania środowiskowe, hormonalne i genetyczne. Do zachorowania przyczynić się mogą: palenie tytoniu, otyłość, nadciśnienie, nadużywanie środków przeciwbólowych i alkoholu.
Wiele guzów nerek nie powoduje objawów i możliwe jest ich wykrycie w badaniu palpacyjnym dopiero w późnym stadium choroby. Obecnie coraz powszechniejszy dostęp do badań obrazowych spowodował, że blisko 30-45% nowych rozpoznań raka stawiana jest w okresie bezobjawowym na podstawie przypadkowo wykonanego badania z innych powodów.
30% pacjentów z rakiem nerki trafia do urologów w chwili gdy mają objawowe przerzuty odległe. Następujące objawy powinny skłaniać do wykonania badań obrazowych: krwiomocz, wyczuwalny palpacyjnie guz brzucha, żylaki prawego powrózka nasiennego, Zwykle towarzyszą im objawy ogólne, pod postacią osłabienia, utraty masy ciała, częste gorączki lub stany podgorączkowe.
Rak nerki jest nowotworem, w przypadku którego jedyną skuteczną metodą leczenia jest postępowanie chirurgiczne, ze względu na umiarkowaną wrażliwość na promieniowanie jonizujące i chemioterapię. Podstawowym sposobem leczenia raka nerki jest leczenie operacyjne polegające na usunięciu nerki wraz z otaczającą torebką tłuszczową i w niektórych sytuacjach nadnerczem. Rokowanie jest zależne od stopnia zaawansowania klinicznego nowotworu. Pogarsza się w przypadku obecności przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych lub innych narządów oraz przy obecności zatorów z komórek nowotworowych w naczyniach żylnych.
